Machiel Kuijt binnenkort vrij

Het volgende bericht neem ik over van De Telegraaf, een krant die er bovenop zit wat betreft Nederlanders die in het buitenland vastzitten. Omdat ik geen zin heb sommige van de lezerscommentaren te adverteren geen verdere link. Het stuk is van Charles Sanders.

"De in Thailand wegens drugshandel tot levenslang veroordeelde Machiel Kuijt komt na bijna tien jaar cel vrij. De 38-jarige Amsterdammer maakt, na in alle stilte gevoerd diplomatiek topoverleg, gebruik van het WOTS-verdrag.

Kuijt zal waarschijnlijk binnen vier weken naar ons land worden overgebracht. Hij hoeft dan in Nederland de cel niet meer in, maar wordt onmiddellijk met zijn dochters Anouk en Simone herenigd. Die beslissing werd gisteren genomen door een speciale commissie die de regering in Bangkok adviseert.

Coulant

Andere gevangenen die via de Wet Overdracht Tenuitvoerlegging Strafvonnissen worden gerepatrieerd, moeten in Nederland alsnog het restant van hun buitenlandse veroordeling uitzitten. Enige voorwaarde van de commissie in Bangkok is dat ons land Thaise gedetineerden even coulant zal behandelen.

Pita Kuijt, moeder van Machiel, werd gisteren telefonisch op de hoogte gebracht door de tweede man van de Nederlandse ambassade in Bangkok. "Eindelijk", zegt ze. " Toen ik van de ambassade te horen kreeg dat de commissie akkoord ging met zijn vrijlating, viel een last van me af."

De voormalige marktkoopman werd op 16 april 1997 tijdens een vakantie in Thailand aangehouden omdat de narcoticapolitie eerder bij zijn ex-vriendin bijna 300 gram heroïne aantrof. De Thaise justitie ging ervan uit dat ook Kuijt in het complot zat. Hij bleef altijd ontkennen en werd in eerste instantie vrijgesproken, maar zowel in hoger beroep als in cassatie tot levenslang veroordeeld.

Uiteindelijk werd een uitleveringsverdrag beklonken in januari 2004, toen koningin Beatrix een staatsbezoek aan Thailand bracht. Tot verbijstering van velen kregen twee heroïnesmokkelaars die schuld hadden bekend gratie, terwijl Kuijt achterbleef. Machiel Kuijt was gisteren zelf nog niet op de hoogte van het commissiebesluit."

Tot het einde

De BBC kon haar blijdschap nauwelijks verbergen toen er een moordenaar gevonden leek te zijn in de zaak van nieuwslezeres Jill Dando, die iets over half twaalf op klaarlichte dag voor haar voordeur was neergeschoten, april 1999.. De veroordeelde ontkende, had een alibi, het enige bewijsstuk (een deeltje van een kogel) werd een jaar later in zijn borstzak gevonden - genoeg om hem levenslang op te sluiten.
Inmidels toont Auntie hier gerede twijfel over deze veroordeling. Zal het de onschuldig opgeslotene helpen?

Nog iets Engels: de pedofiele moordenar Ian Huntley heeft een tweede zelfmoordpoging gedaan in korte tijd, en dat in een extra beveiligde gevangenis. De verbetenheid waarmee sommigen zeggen dat hij koste wat kost in leven gehouden moet worden om zijn straf uit te zitten. Je zou denken: als hij dood is heeft hij zijn straf utigezeten. Wie zal bepalen of en hoezeer de man nu lijdt onder wat hij gedaan heeft en wat de gevolgen zijn voor hem van zijn daad? Hier wordt gevangenisstraf als wraak zonder meer afgechilderd - het beste pleidooi ertegen. De staat heeft de vermoorde meisjes niet te wreken, ook niet namens de nabestaanden. Als Huntley er een eind aan wil maken, laat hem.

Press release about Harry Bout - to serve a servile press

The Michigan Supreme Court decided on August 29th that the case of Harry Bout, a Dutchman who has been detained for 21 years, suspected of murder, will not be re-opened. The judge did not think there was sufficient proof that his rights had been violated although the Vienna Convention was neglected during his trial in 1985.

This ends the case of Harry Bout as far as the State of Michigan is concerned. A possible next step may be the Federal Supreme. Bout’s Dutch lawyer, Mr. G.G.J. Knoops, sees possibilities to fight the violations against the Vienna Convention.

Other options, such as return to the Netherlands on the basis of a treaty between the Netherlands and the USA, should now be considered too. Diplomatic solutions might be taken into consideration according to Bout’s US lawyer, Mr. Lawrence from Detroit.

The Free Harry Bout Support Group, formed by Sandra from Hoogeveen and Annabelle from Amsterdam, says it will continue to support and will look for funding for a case before the US Federal Supreme Court.

Harry Bout’s case is also endorsed by Innocence Denied.

The judgement was not entirely unexpected, as the Michigan Supreme Court never in its history had re-opened a case like this. It was a necessary step to procede, the Support group argues. “Many people have contributed in the cost of this Supreme Court ruling and we think it will be a step on the road to justice in the case of Harry Bout.”

The case

Mr Bout fights false murder charges against him based on the fact that he could not have shot the victim, Mr Iwuagwu, because he was downstairs in the house when he heard shots being fired. He then ran up the stairs with the shotgun of his mother, and shouted to his girlfriend Dawn Bean who was upstairs with Mr Iwuagwu: “are you alright?” Going upstairs he passed the bedroom of a lodger, who rented the room next to the one where the shooting had taken place and who happened to be at home, Mrs Evelyn Schneider. She came out of her bedroom and saw Mr Bout running up the stairs. In court, the police argued that Mrs Schneider could not have seen Mr Bout on the stairs, showing to the judge and jury a drawing of the house with wrongful information. The judge then prohibited the jury from seeing the premises for themselves. They then decided on the instigation of the D.A. that the police should be believed, to condemn Mr Bout.
The witness-account of Mrs Schneider was discarded. The bullets found on the body of the victim came from a small gun, not from the shotgun Mr Bout was carrying upstairs. The murderess, Ms Dawn Bean, 17 at the time and a former prostitute, was under the impression that Mr Iwuagwu had to be held up, until a third friend showed up to confront him about counterfeit plates. When this friend did not show up (he had no knowledge of this date), and when Mr Iwuagwu saw that she did not want to have intercourse with him, he decided to go. That was the time she thought she should keep him there, and so she shot him. Weeks earlier, she had shot and killed the dog of the family of Mr Bout.
Mr Bout decided under shock of what had just happened to call his friend, Mr Shaver, who had not been there, and the three of them decided to hide the body in the cellar. This was the ill judgement Mr Bout made. He did buy cement and he did help discard the body, but he did not murder Mr Iwuagwu.
Mr Shaver was arrested, threatened with parole violation and life imprisonment as a habitual criminal if he did not cooperate. Shaver took the police to where the body was buried. With the threat of life imprisonment for being a habitual criminal, the police were able to get Shaver to lie for them in exchange for having the prosecutor drop the habitual criminal charges.
Dawn Bean and Harry Bout were then arrested. Ms Bean proceeded with an insanity defense that was not receptive to the judge. After she obtained her third lawyer, she placed the blame on Mr Bout and made a deal with the prosecutor five days before she was to be on trial for first degree murder.
This left only Mr Bout to take the fall for a murder he did not even commit. The real murderer walked out of the courtroom with probation, while Harry Bout was convicted and sentenced to life imprisonment without the possibility of parole. Ms Bean, who had struck a plea bargain and testified against Mr Bout, is the witness that the Grand Rapids and Michigan newspapers are talking about.

Later on, a former friend of Dawn Bean’s testified under oath that she had confessed the killing to him. He had seen the handgun in her handbag for himself. This testimony was also discarded by the court, because he was in prison when he made the testimony.
Questions about why Mr Bout would have wanted to kill his friend in his mother’s house remain unanswered by the court decision.

The Vienna Convention

All foreign prisoners are entitled to notify their consulate in case of arrest in the foreign country, according to an international convention also signed by the United States of America, in the interest of their own people in other countries. Mexicans and Germans have fought violations of this treaty, and the Dutch government has written two letters to the Michigan court to honor the treaty. This issue remains unsolved, because the court dismissed it.

For more information on the case of Harry Bout:

Website of the Supportgroup in The Netherlands

Website of Attorney Lawrence (Detroit) with photographic and video evidence

freeharrybout at yahoo dot com

Persbericht aangaande Harry Bout

In de zaak van Harry Bout, een Nederlander die al 21 jaar vastzit in Michigan, de VS, op verdenking van moord, heeft de Hoge Raad van Michigan besloten geen heropening van zijn zaak te geven. De rechter achtte het niet voldoende bewezen dat een internationaal verdrag was geschonden.
De uitspraak werd op 29 augustus gedaan in het Hoge Gerechtshof in Lansing, de hoofdstad van Michigan.

Hiermee is de zaak van Harry Bout voor de Staat Michigan afgesloten. Een volgende stap zou het federale hof (US Supreme Court) zijn. De Nederlandse advocaat van Bout, mr. G.G..J. Knoops, acht een kans mogelijk om de schending van het internationale verdrag van Wenen aan te vechten.

Andere mogelijkheden, zoals terugkeer naar Nederland onder het WOTS-verdrag, moeten nu weer bekeken worden. Ook behoren diplomatieke oplossingen tot de mogelijkheden die bekeken kunnen worden, aldus de Amerikaanse advocaat van Bout, mr. J. Lawrence te Detroit.

De Free Harry Bout Support Groep, bestaande uit Sandra uit Hoogeveen en Annabelle uit Amsterdam, zegt door te gaan met de ondersteuning en te blijven fondsenwerven voor eventuele kosten van een zaak voor de US Supreme Court.

De uitspraak kwam niet geheel onverwacht, want de Hoge Raad in Michigan had nog nooit een zaak als deze laten heropenen. Het was een noodzakelijke stap om verder te komen, aldus de supportgroep. “Veel mensen hebben bijgedragen in de kosten van de stap naar de Hoge Raad, en we gaan ervan uit dat dit een stap op weg naar de rechtvaardigheid voor de zaak van Harry Bout is.”

Meer informatie:

Freeharrybout.org.

Harry Bout in De Volkskrant

De correspondent van De Volkskrant in New York is naar Michigan geweest om onder anderen met Harry Bout te praten - de langst vastzittende Nederlander in het buitenland, en op valse gronden zoals hier wel eerder besproken. Ik kan slechts verwijzen naar de papieren editie van maandag 28 augustus, het artikel komt vermoedelijk niet op het net.
Voor wie de notities hier en op Freeharrybout.org [met verdere verwijzingen] heeft gelezen staan er niet veel nieuwe dingen in. Correspondent Van Hoogstraten laat ook de advocaat, een getuige à décharge en de officier van justitie Varis Klavins aan het woord. Deze laatste laat zich kennen: hij lijkt volkomen gemotiveerd door een persoonlijke rancune tegen degene die hij levenslang heeft laten opsluiten. Toch wel opmerkelijk, want dat moet deze figuur met meer mensen gedaan hebben. Van Hoogstraten heeft het door Klavins bewaarde dossier-Bout gezien en stelt droogjes vast dat hij er een bedankbriefje van de echte moordenares Dawn Bean in aantrof.
Over Cecil McKinney, een vriend van de moordenares: "In 2003 heeft hij onder ede gezegd dat ze de moord tegenover hem bekende. Zij was een racist, zegt McKinney. Ze droeg een .32-kailber pistool bij zich - het moordwapen - en schepte op over de schietpartij."
McKinney is naar mijn weten niet vervolgd wegens meineed.
Nog iets wat mij hetzij ontschoten is voor de reconstructie van de avond van de moord en de nasleep, of Harry heeft het niet verteld: de auto van het slachtoffer is naar het vliegveld van Indianapolis gereden om de indruk te wekken dat hij het land verlaten had. Dat klopt - dit heeft dawn Bean gedaan, maar dit vermeldt de Volkskrant niet.
Advocaat Lawrence schat de kansen in de hoogste-instantie-procedures niet hoog. En gratie "ligt evenmin voor de hand. 'Een wegens moord veroordeelde man laten gaan', weet Lawrence, 'is politiek niet echt verstandig'."
Hier klinkt de politiek van de VS als gesticht weer door. Als Harry Bout niet de moordenaar is laat gouverneur Granholm van Michigan de echte moordenaar vrij rondlopen. Mij dunkt dat deze mevrouw soft on crime is.

Voor wie de papieren versie van De Volkskrant na dezen ter hand neemt (Tussen criminelen, p.9): de foto van de gevangenis van Carson City is genomen in de nor van Carson City in Nevada. In The Land of the free zijn veel gelijke plaatsnamen en zit een op de honderd mensen achter slot en grendel, dus de vergissing - het is trouwens een mooie foto - is begrijpelijk. In Carson City Michigan zijn de deuren massief.
En de liefste wordt "een Amsterdamse vrouw" genoemd. Daarbij denk je als snel aan iemand die even van achter de tobbe vandaankomt om een gevangene te redden. Tja, De Volkskrant als stilistisch hoogstandje - enfin, de bovengeciteerde zinnen spreken al voor zich.

Inmiddels staat de tekst hier op het net te lezen.

More on Steven Stewart, at the mercy of Wisonsin DOC

Steven Stewart was going to have a trial date on the 24th August for his case
against the abuse he suffered at WSPF of the hands of some guards, but they
upped the date to August 21st (so no one would be there? - makes you wonder) and he lost his case of abuse/beating (at WSPF). Afterward the judge gave him one call.
He called his mother with the news of what happened after an interview
with the head of DOC health (Mr Greer), the doctor of the facility, the
nurse and several prisoner supporters, and Steven's mother on Tuesday 15th
August:

Immediately after the group of prisoner supporters left the meeting,
Steven was demoted to bottom level - no calls, no tv etc.; during the
meeting it was revealed that Steven had been on 'Level 2' of privileges, but
he was held at Level one (less privileges).

The doctor of the facility is refusing to treat him until he
apologizes for what he said during the conference. Steven called the doctor
a liar and there was a general shouting match - the doctor acted really
arrogantly according to the supporters.

Steven said they are not delivering mail from a female friend from
Europe to him - they say she is his girl friend. They are putting her mail to
him in his property. But he will not get his property, because he is in ad seg (detention in complete isolation). Of this facility, one does not get his property until one is moved to general population, and since Steven is actually a supermax prisoner, only held there because he needed medical treatment (!), there is no end in sight of the isolation-practices of the DOC.

Steven was going to be punished for what he said - false pretences - they
just used the group of supporters and his mother to get his catheter
changed as Steven has gotten to mistrust them.

To be continued - if he makes it alive...

An American Supermax nightmare

In a restaurant in Milwaukee, a long time ago, Steven D. Stewart was attacked by a man with a knife. Like so many US citizens he carried a gun and he shot the man. For an African American man, such an act is never justified self-defense. He is in prison, and he is made to know.

From 1999, Mr Stewart was held in Wisconsin Secure Program Facility (WSPF), a so-called “supermax” prison in Boscobel, where one is taken for the most dangerous man in the world. He was held there, because the prison had to be filled up: he never had any write-ups or complaints in the previous years of detention. You, reader, heard about this prison before, amongst others when guards wanted to beat up Lornell Evans, because of prolongued disobedience (he refused to eat); that he did not eat is true: he had died of neglected aftercare of his cancer-operation (October 2005).

On February 22nd, Mr Stewart was operated on one of his many complaints and illnesses: Rectal Prolapse, a serious bowel disease. Mr Stewart still had complaints after that, and he asked for help. Instead, guards beat him up (March 8th). This resulted in his whole operation becoming undone. After more exams it turned out that he had Multiple Sclerosis. The Doctor of the Department of Neurology at the University of Wisconsin Hospital in Madison, Dr Brooks, said Stewart had a problem "much worse than multiple sclerosis" and needed treatment "asap". The head nurse at WSPF, Cindy Sawinsky, did not give that information to the warden nor the head of the DOC, Mr Matthew Frank. A MRI x-ray taken on April 13th showed that something was on both sides of Mr Stewart's spine, according to the hospital doctor. The prison staff said: "There is nothing wrong with your spine, you only have hemorrhoids." This is being denied by the hospital doctors.
The incident when Mr Stewart was beaten up on March 8th was completely recorded on video. The guards can make up an excuse why they attacked a sick prisoner, they will say for example that he bit them. He was placed in a solitary cell with no property, and what is called “back of cell restriction” for 15 days. This means that the prisoner is made to kneel down with his hands behind his back at the end of the cell, when something (medicine, food) is given to him through the food slots in the doors.
The same sergeant, Hassell, beat up Mr Stewart at the UW Hospital in Madison, Wi on April 5th, 2006. He was a few minutes from surgery, they brought him back to the Boscobel supermax without him getting his surgery repaired. The next day, April 6th, 2006, Mr Stewart passed out on the floor. He was taken to the Boscobel hospital by paramedics. When he was stable enough to leave there he was walked out of hospital naked: no clothes, shoes, socks or underwear. He had to walk on the cold ground barefoot.

On June 5th, Steven Stewart was transported to Waupun Correctional Institution, a maximum security prison. He was taken to the administrative segregation unit (the hole), where unclean cells, often still smeared with faeces of previous inhabitants house the severely ill patient Mr Stewart has become. He lost many stones in weight, and up to now his urinary drain has not been changed. He is able to do it himself, but they won't let him. They say he refuses to have it changed. For what reason? Apart from MS, he suffers from bleedings from the prolapse and now he has an urinary infection, hernia in his back and a lump in his abdomen.
How much longer does a sick person have to suffer in Wisconsin's prisons?

A few months ago we asked the readers of the SF Bay View if they would send him a greeting card, to boost his morale. He really appreciated the gesture and the colorful cards, and it helped him stay focused and hopeful that there are still decent people around.

In August 2006 Stewart may come up for parole. It would be good if he could be relieved from being subjected to care for his health which he thinks inappropriate - apart from being out of the prison anyway.

Steven D. Stewart, 143599
Waupun Correctional Institution P.O. Box 351,
Waupun, WI 53963

(Originally written for SF Bay View, which has been hacked by The Man).

Deventer moordzaak

Der Mörder ist immer der Gärtner, zingt Reinhard Mey. Ik acht mij niet competent om een oordeel uit te spreken. Maar het extra bewijs dat op tafel is gegooid in verband met de Deventer moordzaak blijkt nu ook weer niet gloednieuw.
Dus toch maar verder procederen?
Blijkbaar voelen de hoogleraren Knoops en Crombag zich niet te goed om bij de "burgers" te horen. Gelukkig maar.

Later word je burger

Als student heb ik mij een tijdje bezondigd aan het lidmaatschap van een roeivereniging. Deze had (destijds!) een zekere linkse nestgeur, mijn coach stemde PSP, net als ikzelf. Desondanks - je had studentenroeiverenigingen en burgerverenigingen. Ooit zou de tijd komen dat je lid werd van een burgervereniging. Dan was je dus burger, wat je als student niet was. Een echo van de wereld van Piet Paaltjens, die er in het echt nooit helemaal aan gewend lijkt te zijn geraakt om burger te zijn. Ik kan mij dat wel indenken.

"Burgers spelen eigen rechter" - NRC-Handelsblad schreef het enige tijd geleden en Trouw pende het nog eens over. Zo gaat het bij kranten, dat weet ik ook wel. Het was in verband met de Deventer moordzaak, de Schiedamse Parkmoordzaak, Lucia de B.. En warempel, daar kwamen Sandra en Annabelle naamloos ook nog even langs in verband met Harry Bout. De Perscombinatiekranten hebben daar (nog?) niets aan gedaan, maar ze noemen hen en de zaak even in het voorbijgaan.

Er wordt hier geen eigen rechter gespeeld. In de eerste plaats is het onbehoorlijk om het woord spelen te gebruiken in dit verband. Verder: onderzoek, dat de instantie die hiervoor ingesteld is en betaald wordt had moeten doen, wordt overgedaan en beter gedaan door mensen die er niet voor aangesteld zijn of betaald worden. Het is schandalig genoeg dat dit nodig is. In het geval van de Schiedamse Parkmoord is het juist gebleken. In het geval van Harry Bout ligt het er ook nogal dik bovenop, maar ja, dat is de VS, zou je denken. Nu is de Deventer moordzaak gesloten verklaard - er was bewijs gevonden dat degene die er voor vastzit nog overtuigender aanwijst als dader dan eerst. Het is waarschijnlijk jammer voor degenen die van de onschuld van Louwes overtuigd zijn, maar het blijft opmerkelijk dat dit extra bewijs pas ter tafel komt dankzij de pressiegroep rond deze zaak, onder wie peilingbrokkenpiloot Maurice de Hond.

En waar slaat de term "burger" op in deze stemmingmakerij? Zijn rechters geen burger? Zijn politieagenten geen burger? Zijn Perscombinatiejournalisten geen burger? Is dit een soort corporaal apegebrul om aan te geven hoeveel beter de hiervoor genoemden zijn dan die mensen die het beter menen te weten? Regelmatig raakt in Nederland het vernisje dat moet suggereren dat dit land een democratie is los. De formulering "burgers spelen eigen rechter" lijkt mij hiervan een goede illustratie.

Acht procent?

Het ontgaat je gemakkelijk als je er zelf niet mee te maken hebt - zolang ze je zelf niet opsluiten of een dierbare of iemand die je kent of... De kans dat je er wel mee te maken hebt wordt met het groeien van de snuffel- en controlestaat steeds groter overigens.
Voor de Verenigde Staten geldt dat zeker tien procent van de gevangenen ten onrechte gevangen zit - onschuldig of ter zake van een verkeerde beschuldiging. Harry Bout is het hier geadopteerde voorbeeld. Soms wordt het percentage nog hoger geschat - vijftien - en als je bedenkt dat er 2,2 miljoen mensen opgesloten zitten in de VS moet je concluderen dat het gaat om een duizelingwekkende hoeveelheid mensen die ten onrechte vastzitten. Afgezien nog van wat je over het opsluitsysteem in het algemeen kunt denken.

Maar in Nederland zou het percentage niet eens zoveel lager liggen: emeritus professor Crombag uit Maastricht schat het op acht procent. Hierin kan geen ogenblik berust worden - maar dit gebeurt wel.
Een interview met Crombag, die hierover al in 1992 het boek Dubieuze zaken heeft geschreven. Men kan er van op aan dat men hem bij het ministerie van justitie niet op handen zal dragen.

De zaak-Harry Bout: een avond in april 1985

Vera, Dawn, Al en Harry waren uitgeweest. De eerste haakte af, Al ging nog mee om door te drinken in het huis van Harry's moeder waar hij op dat ogenblik met Dawn woonde.
Er was nogal wat drank gevloeid daarna. Al en hij hadden samen bijna een hele fles whiskey op, Dawn ongeveer anderhalve fles wijn in haar eentje. "Gebruikten jullie er nog iets bij?" vroeg ik, om een nader beeld van de stemming te krijgen. "Ja, coke." Hiermee blijkt een zoetig bruin drankje bedoeld te zijn dat de werking van de whiskey juist versterkt moet hebben.
Hij ging met Dawn, die tot voor kort straatprostituee was geweest. Ze was zeventien. Een deel van wat gebeurd is moet verklaard kunnen worden aan de hand van zijn vraag, nu nog: "Vind je haar niet mooi?" Als je het echt eerlijk wilt weten: ik zie niets bijzonders aan haar. Over deze reactie is hij verbaasd en bijna verslagen. Wij zitten hier tenslotte door haar toedoen, dus wij kijken er anders tegenaan. Maar hij zit daar ook door haar toedoen.
Hij was nog getrouwd met Robin, die zwanger van hem was, maar zij waren al uit elkaar. Hij was eerst nog met een vriendin van Dawn gegaan. Zij bleek nota bene een vroeger buurmeisje te zijn. Zonder plichtplegingen of redelijke aanleiding had zij de hond van zijn moeder doodgeschoten ("Hij wilde mij bijten"). Dit moest verdoezeld worden voor zijn moeder. Het maakte hem blijkbaar niet minder verliefd. Hij was 26.

En op die avond besprak hij met Al dat hij wel eens wat wilde doen met Vera, de vriendin van Al (die overigens ook netjes getrouwd was en niet in scheiding lag). En Al wilde wel eens met Dawn. Het leek die avond bedisseld en uitgevoerd te zullen worden, althans het tweede deel van de partnerruil. Dawn had haar afkeer van zwarte mensen in het algemeen niet onder stoelen of banken geschoven. Maar Al en zij gingen naar boven, voor een tamelijk zakelijk nummertje onder invloed.

Harry had al eens wat opgeknapt wegens valsemunterij. Zijn broeder in deze kwade zaak was Elvin Shaver, die vrij was op erewoord. Met Al had hij een nieuwe drukpers geregeld om nieuwe stoute dingen te gaan doen - aandelen drukken om zo'n typisch Nigeriaans opzetje te gaan uitvoeren waarmee echt geld binnen te slepen was. "Niet mooi van ons, slecht," weet hij, en tegelijkertijd verzucht hij: "We hadden miljonair kunnen zijn." Shaver vertrouwde de hele zaak met die drukpers niet en was bang dat hij er weer de nor voor in zou draaien. Dawn had contact met Shaver, wist Harry.

Hij schonk nog eens in terwijl Al en Dawn naar boven waren. Er klonken twee schoten. Harry greep een jachtgeweer, laadde dit en rende de trap op. Mevrouw Evelyn Schnieder, die in een kamer op de eerste verdieping woonde, zag hem de trap op komen - zij had de schoten natuurlijk ook gehoord. "Wat is er aan de hand?" "Niets," antwoordde hij, of iets van die strekking, en hij sloot haar deur, "slaap verder." "Harry, Harry," riep Al vanuit de grote slaapkamer, en er klonk nog een schot.

Zij zat op het ontklede lijk van Al. Al bloedde heftig uit zijn hoofd, waar de kogels terechtgekomen waren. Toen het er op aan kwam had zij toch niet gewild, en Al had boos willen weglopen. Dawn wist dat Shaver langs zou komen om te vragen hoe het nu zat met die drukpers. Blijkbaar vond zij het de beste manier om de confrontatie door te laten gaan om hem neer te schieten. Dood.
"Should not you go to the bathroom?" vroeg hij in ontsteltenis kijkend naar het bloedbad. "Ach nee, waarom?" Zij bleef op het lijk zitten, tilde het hoofd op aan zijn haren en zei tegen het dode hoofd: "You certainly don't need a bathroom, do you?"
Nadat Dawn tenslotte toch van het lijk was opgestaan brachten Harry en zij de nog steeds bloedende Al naar beneden en zij legden het lijk in het bad.
Shaver, Dawn en hij wisten niets beters te doen dan het lijk in een gat in de grond in de kelder te verstoppen. Het werd provisorisch met cement afgedekt. Maar er stak nog wel stoffelijk overschot naar buiten.

"Ik heb mijn vriend niet eens een behoorlijke begrafenis laten hebben," hij is er nog steeds ontdaan over.
Na de moord was hij nog steeds verliefd genoeg op Dawn dat in de tijd die verstreek tussen de moord en het uitkomen van de zaak er aan een zwangerschap gewerkt kon worden die loos alarm bleek. Hij moest voor zijn gevoel wel bij haar blijven omdat uitzetting naaar Nederland vanwege de valsemunterij dreigde.

Hij deed alles sinds die avond mechanisch. Moest zichzelf opdrachten geven, alsof hij buiten zichzelf stond. Een arts vertelde hem jaren later dat dit een shocktoestand was. Deze brokstukken van die avond opschrijvend moet ik als chroniqueur wel concluderen dat ook de dader zelf, Dawn, in een andere staat van bewustzijn geweest moet zijn in die tijd.

King's College statistieken

Een site met alle statistische gegevens over het gevangeniswezen van de gehele wereld, van het Londense Centre for Prison Studies.

New Abolitionist

Een website in de geest van het Nederlandse abolitonisme - dat is iets anders dan dat in de VS.

De vader van een nazi

Van de PvdA-Den Haag:

Op 29 september is op 76-jarige leeftijd Jaap Jan Lind overleden. Oudere partijgenoten zullen zich hem herinneren als een actief lid van de Partij en de werkgroepen voor internationale vraagstukken en het nieuwe beginselprogramma. Van eerstgenoemde groep was hij één van de organisatoren. In zijn tijd werden banden aangeknoopt met de SPD afdeling Düsseldorf en eens per jaar hadden er bezoeken over en weer plaats met intensieve gedachtenwisselingen, onder meer over het toen actuele vraagstuk van de houding tegenover de DDR. Aan het eind van zijn leven had Jaap Jan nog steeds contact met zijn Dússeldorfse vrienden.

De grote betrokkenheid van Jaap Jan bij maatschappelijke vraagstukken en de strijd tegen het onrecht kwam tot uiting in zijn activiteiten op velerlei gebied. Een groot deel van zijn tijd besteedde hij aan werk voor Amnesty International; hij was enige tijd lid van de ledenraad van de VPRO; hij zette zich in voor hulp aan een kindertehuis in St Petersburg; hij hielp armlastige Russische kunstenaars bij het organiseren van tentoonstellingen in Nederland, hij was actief in Mensa, de organisatie van mensen met een hoog intelligentie quotient, en in Skepsis, de vereniging die zich keert tegen bijgeloof en een rationalistische levensbeschouwing propageert, om enkele van deze gebieden te noemen.

Jaap Jan had een bijzondere relatie met Rusland. Hij sprak Russisch en bezocht het land herhaaldelijk als reisleider. Hij leerde er ook zijn tweede vrouw kennen. Zijn zoon Walodja die in St Petersburg filosofie studeert, is kortgeleden in het nieuws gekomen omdat hij al meer dan een half jaar in Moskou in de gevangenis zit omdat hij aan een demonstratie tegen Poetin heeft deelgenomen. Dank zij de bemiddeling van minister Bot kon Jaap Jan een paar dagen voor zijn dood telefonisch afscheid nemen van zijn zoon.


Jaap Jan was een krachtige persoonlijkheid, niet alleen geestelijk, maar ook lichamelijk. Hij was een verwoed autorijder en fietser. Bij zijn vrienden was hij berucht om de hoge snelheid waarmee hij zich in zijn auto voortbewoog, overigens zonder ooit ongelukken te maken. Hij beroemde zich er op dat hij in zijn vacantie aan één stuk in 25 uur van den Haag naar Ohrid aan de Albanese grens reed. Tot over zijn 60ste nam hij deel aan de Friese elfstedentochten per fiets en hij reed regelmatig een etappe mee in de jaarlijkse estafette fietstochten tochten van Parijs naar Moskou.

Met de dood van Jaap Jan heeft de PvdA een toegewijd lid verloren en velen een goede vriend en een goed mens, trouw en betrokken ook bij het persoonlijk lot en leven van mensen, soms hoekig, polemisch op het eenzijdige af, maar altijd sportief als hij aangevallen werd. Een sociaal betrokken democraat..

In de persberichten over Jaap Jan Lind (volg de links) las ik dat hij 'oud-gouverneur van Nederlands Nieuw-Guinea en voormalig landsadvocaat' was geweest. Ik vond dat te interessant om onopgemerkt te laten en ik heb het aan Han's In Memoriam toegevoegd.

Jaap Jan's zoon Erik laat mij echter weten dat Jaap Jan weliswaar bestuursambtenaar in Nieuw Guinea is geweest, maar nooit gouverneur, of landsadvocaat. Het is hem een raadsel hoe dit in de pers terecht is gekomen. Jaap Jan heeft zich in ieder geval nooit als zodanig voorgedaan. Ik heb de tekst daarop gecorrigeerd.

Jaap Jan wordt hier echter niet minder markant door. Jammer dat ik hem nooit meer fietsend door de stad zal tegenkomen.


Een bibliografie zoals gevonden op het net van deze democraat

Lind, J.J., Onderafdelingshoofd van Keerom
MMF 132 Verslag van de tournee, gemaakt door het onbestuurde
gebied in het zuiden en westen van deze Onderafdeling,
23 januari - 3 februari 1961. 9 pp.
MMF 134 Verslag van de tournee, gemaakt door N.O. Jaffi, Waina-
Soeara en Z.O. Waris van 29 september - 9 oktober 1961.
10 pp.
MMF 135 Verslag van de tournee door het onbestuurde gebied ten
zuiden en zuidwesten van Oebroeb van 11-23 december
1961. [no pagination given]
MMF 136 Verslag van de tournee door het stamgebied van de Dera
van 19-24 maart 1962. 2 pp

Kenneth Muskiet vrij!

..het verhaal wordt vervolgd....